#117 Włochy- piękne miejsca cz.9

Witajcie kochani w styczniu, jednym z najgorszych miesięcy! Przynajmniej dla mnie, bo w końcu to czas egzaminów, prac zaliczeniowych i rozpoczęcia pisania licencjatu, który zaczęłam pisać wczoraj pod wpływem chwili, ale przyznam się wam, że pewna do końca nadal nie jestem jak to ma wszystko wyglądać więc.... ;) Tak czy siak, piszę o czymś szczególnym dla mnie. Myślę, że większość z was się domyśli czego może dotyczyć moja praca. :)
Ja dzisiaj jednak nie o tym. Chciałabym powrócić do swojej ulubionej (mam nadzieję, że też ją lubicie) serii. :)

Dzisiaj zabieram was w podróż do Rzymu! Największego z dotychczasowych miast, o których pisałam. Rzym pełen jest swoich legend, każdemu z pewnością kojarzy się z placem świętego Piotra, tłokiem, skuterami i z "La dolce vita":).
Mi też się z tym kojarzył. Widziałam je jako zapierające dech w piersiach miasto, pełne pięknych zaułków, historii, namacalnego ideału. Ewentualnie jeszcze z tym, że mój dobry kolega z wczesnych nastoletnich lat był Rzymianinem, :D

Początek mojej rzymskiej przygody nie był łatwy. Nie pamiętam nawet pierwszych chwil w tym mieście poza tym, że na siłę uśmiechałam się do fotografii. Czułam się fatalnie i nie potrafię nawet tego opisać jakie boleści mnie wtedy dopadły, bo na samą myśl mi słabo. Efektem tego było, że w dwie godziny udało mi się wydać ponad 50 euro na samą wodę, lekarstwa, kawę i o ZGROZO herbatę. Naprawdę w samym centrum nie było już chyba restauracji, w której nie piłabym chociaż wody. Tak, tak wiem, że w mieście można czerpać wodę za darmo, ale byłam na to wszystko zbyt zdesperowana.

Rzym pamiętam też jako piękną fontannę Di Trevi, do której nie mogłam się dopchać, bo kto z was był w Rzymie w środku lata i próbował dojść do DI Trevi po południu, na pewno wie o czym mówię. :) Finalnie w końcu udało mi się chociaż przez chwilę na nią popatrzeć i wrzucić monetę. Mogłabym stać do końca życia i patrzeć na Di Trevi. Przysięgam.

Rzym pamiętam też jako uroczą restaurację, tuż przy fontannie gdzie zjadłam najdroższą margheritę w życiu, ale w zamian zyskałam rozmowę z bardzo miłą menadżerką, która opowiedziała nam historię restauracji oraz z przeeeeeeemiłym właścicielem koło 80tego roku życia, który uczył korzystać mnie z nowych technologii. ;D
Rzym z moich wspomnień to też przerażające metro. Naprawdę nigdy nie jechałam metrem, które wywoływałoby we mnie taki lęk! Do tego Hindus, który praktycznie mnie molestował, ale na moje szczęście wysiadł dwie stacje wcześniej i na odchodne finalnie przesłał mi tylko buziaki. UFF.
Rzym jest żywą historią i czasem przestaje dziwić się Rzymianom, że tak często uważają się za lepszych. Mieszkanie w takim miejscu na stałe musi być czymś niesamowitym. Gubiłyśmy się w tych uliczkach, a finalnie i tak trafiałyśmy gdzie trzeba. Magia.
Za każdym razem, gdy przystawałam i patrzyłam przed siebie, natrafiałam na coś przepięknego. Gdybym mogła zatańczyć boso z butelką wina na jednej z ulic pod osłoną nocy, a potem moczyć stopy w Fontannie Di Trevi...
Kocham się w Rzymie i mam na niego dalsze plany.
Mówi się, że Paryż jest miastem miłości. Czasem mówi się tak też o Wenecji... Ale dla mnie to Rzym jest najdoskonalszym miastem dla zakochanych.

Jakie jest wasze ulubione miasto?