#193 Pompeje.

Witajcie kochani. Jak się macie? :)
Pogoda nieźle daje nam w kość więc czas spędzam planując kolejne wycieczki i oglądając zdjęcia pełne słońca i wakacyjnej beztroski. Ah kiedy to było to lato?! 2 miesiące temu zbierałam się do wyjazdu do Neapolu. Czas leci zbyt szybko więc pamiętajcie, aby nigdy go nie marnować.

Dziś zabieram was do miejsca gdzie historia spotyka się z oszałamiającym pięknem.
Po raz pierwszy w Pompejach byłam w 2013 roku i przez 4 lata marzyłam, żeby tam wrócić, ale nigdy nie było jakoś po drodze. Dlatego tak bardzo cieszę się, że w tym roku znów tam wróciłam i wiem na pewno, że niebawem znów tam pojadę.
To miejsce ma w sobie jakaś niesamowitą magię.
Gdy stajesz pomiędzy ruinami i uzmysławiasz sobie, że kiedyś to miejsce tętniło życiem, które nagle wszystkim zostało odebrane w tak okrutnie przemyślany przez naturę sposób...
To straszna myśl, której grozę zaczynasz czuć, gdy tylko sobie to wszystko uzmysłowisz.
Uwielbiam przechadzać się pompejskimi alejkami. Nie ma miejsca, które nie zrobiłoby na mnie wrażenia.
Uwielbiam ten widok na Wezuwiusza, który z daleka przecież nie wygląda tak groźnie!
Jak on mógł tak gwałtownie zmienić ludzkie istnienia i bieg historii?
Starożytnych mieszkańców Pompei już nie ma, ale pamięta o nich każdy. Zwłaszcza, gdy przybędzie do tego osławionego miejsca i zobaczy wszystko na własne oczy...

Nie mogę doczekać się aż wrócę tam po raz trzeci. Tak, wiem, jestem szalona, ale to miejsce działa na mnie jak narkotyk! Może to kwestia tego, że naprawdę kocham włoskie ruiny, może tego, że Pompeje zawsze były moją fascynacją, a może dlatego, że to tam najlepiej myśli mi się o życiu. Nieważne. Wrócę tam kolejny raz, kolejny raz napiszę wam jak wielbię to miejsce i kolejny raz usiądę na wiekowych kamieniach teatru, aby kontemplować otaczający mnie raj, który dla innych, wiele, wiele lat temu, okazał się ziemią przeklętą.

Byliście w Pompejach?